Ομολογία ΟΛΩΝ των ΑΓΙΩΝ κατά του Οικουμενισμού

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΟΧΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ

Παρεμπιπτόντως ας αναφερθεί ότι όλοι οι σύγχρονοι Άγιοι έχουν εκφρασθεί και αποφανθεί κατά του σύγχρονου προβλήματος (καρκινώματος) του οικουμενισμού, όπως π.χ.

1.      Άγ.Νεκτάριος[1],

2.      Άγ.Ιουστίνος Πόποβιτς,

3.      Άγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς,

4.      Άγ. Φιλάρετος επίσκοπος Ν. Υόρκης & Ανατολικής Αμερικής[2],

5.      π.Φιλόθεος Ζερβάκος,

6.      π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος,

7.      γ.Παϊσιος ο Αγιορείτης[3],

8.      γ. Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης[4],

9.      π.Αθανάσιος Μυτιληναίος

κλπ.

Αλλά και εξέχουσες προσωπικότητες όπως π.χ.

10.              ο περιώνυμος Καθηγητής του Harvard Κων/νος Καβαρνός[5] στο βιβλίο του Ecumenism Examined (Οικουμενισμός Εξεταζόμενος (Cavarnos, 1996)). Χαρακτηριστικά ο Καθηγητής Καβαρνός σημείωνε: «Ο (Οικουμενικός Πατριάρχης) Αθηναγόρας αφήρεσε τό "Πηδάλιον" από τό Πλοίο τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, καί με αυτόν τον τρόπο το άφησε νά ωθήται εδώ κι εκεί από τους ανέμους των ετεροδόξων ομολογιών. Ιδιαιτέρως από την Ρωμαιοκαθολική "Εκκλη­σία". Έτσι παρατηρούμε κοινές προσευχές, οί οποίες καλούνται "οι­κουμενικές προσευχές" μετά των ετεροδόξων, του ιδίου του Πάπα συμπεριλαμβανομένου του Πα­τριάρχου Κωνσταντινουπόλεως»[6].

11.              ο Φώτης Κόντογλου κ.ά.

Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος μάλιστα απευθυνόμενος προς τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα σημειώνει[7]: ‘Παναγιώτατε, λέγεται ότι ενεργείτε όπως ενεργείτε, ώστε, προσεταιριζόμενος το πανίσχυρο  κοσμικώς Βατικανό, να αντιτάξετε την εκ της συμμαχίας αυτού αίγλη και δύναμη προς τους τουρκικούς βρυχηθμούς και να μπορέσετε έτσι να στηρίξετε τον δεινώς απειλούμενο και κλονιζόμενο Θρόνο της πάλαι ποτέ βασιλεύουσας (Κωνσταντινούπολης). Εάν αυτά είναι αληθινά, και πλανάσθε και ματαιοπονείτε. Έχομεν την συμμαχία του Θεού, Παναγιώτατε, ή όχι;… Παναγιώτατε, μύριες φορές προτιμότερο να εκριζωθή ο ιστορικός της Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος και να μεταφυτευθή σε κάποια έρημη νησίδα του πελάγους, ακόμη δε και να καταποντισθή εις τα βάθη του Βοσπόρου, ή να επιχειρηθή έστω και η ελαχίστη παρέκκλιση από της χρυσής των πατέρων γραμμής, οι οποίοι ομοφώνως βοούν: «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως». Οι επτά λυχνίες της Αποκαλύψεως, διά τας αμαρτίας ημών, έσβησαν προ πολλού.’

Αλλά εντούτοις πολλοί ιθύνοντες (ή μάλλον η πλειοψηφία των ιθυνόντων και μάλιστα οι κορυφαίοι) στον χώρο της Εκκλησίας και της Θεολογίας εξακολουθούν σήμερα να τους αγνοούν και να λανσάρουν ασύστολα τον τελευταίο (οικουμενισμό), παραπλανώντας τον Ορθόδοξο λαό από τα απαραχάρακτα δόγματα της Ορθόδοξης Πίστης και μάλιστα ενάντια προς αυτά, δηλ. αντίχριστα[8]. Οπότε αυτοδίκαια αναρωτιέται κανείς αν είναι αφελής ή εσκεμμένη στάση η των ιθυνόντων. Διότι, οφείλουμε να σημειώσουμε και το εξής: αν κάποιος δεν υπακούει στους Αγίους δεν υπακούει και στην Ορθοδοξία. Οπότε αποδεικνύει ότι βρίσκεται εκτός Ορθοδοξίας και θέτει τον εαυτό του εκτός Αυτής, όσο και αν θέλει να παραπείσει τους άλλους –με αδιευκρίνιστα και σκοτεινά τα κίνητρα- ότι είναι ορθόδοξος.

Κορυφαία εκδήλωση του Οικουμενισμού μπορεί κανείς να συναντήσει στην παγκόσμια συνάντηση ‘Congress of World and Tranditional Religions’[9] στην πόλη Astana πρωτεύουσα του Καζακστάν[10], δυστυχώς και με συμμετοχή εκπροσώπων[11] της Ορθόδοξης Εκκλησίας[12]. Πρόκειται για ένα πολιτικό, εκκλησιαστικό και θεολογικό (αυτό)κατεστημένο[13], το οποίο κατασκεύασε τον οικουμενισμό και προσπαθεί πάση θυσία να τον επιβάλει με τεχνικές ‘μαστίγιου και καρότου’[14] και πάντα κεκαλυμμένα, εξυπηρετώντας ένα ανατρεπτικό παγκόσμιο σχέδιο, μίας νέας τάξης αντίθετα προς το Ευαγγέλιο και τον ορθό, απαραχάρακτο Χριστό. Δηλ. τον μόνο Αληθινό τον εν τη Ορθοδοξία. Γι’ αυτό και με κάθε τρόπο προσπαθούν να (δια)σύρουν την Ορθοδοξία και να την κάνουν οικουμενιστική, δηλ. δαιμονική. Διότι είναι χειρότερος εχθρός για έναν οργανισμό ο εσωτερικός (η πέμπτη φάλαγγα, ένας ιός ή τα καρκινικά κύτταρα) καθώς αυτός δρα αθόρυβα και εσωτερικά χωρίς να το αντιλαμβάνεται κανείς, οδηγώντας τον οργανισμό ανεπαίσθητα στον θάνατο. Όπως εν προκειμένω οι εσωτερικοί στην Ορθοδοξία φορείς και πρωτεργάτες του οικουμενισμού.

Κι ενώ κάθε οικουμενιστική κίνηση είναι αντίθετη με την συνόλική διδασκαλία του Κυρίου Ιησού Χριστού (του Μόνου Θεανθρώπου), με σύνόλη την διδασκαλία των Πατέρων, των Αγίων και των Οικουμενικών Συνόδων, καθώς ‘ τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ;’(Β’Κορ. στ’,15), απορεί κανείς πώς θα μπορούσε έστω και ένας αληθινός Ορθόδοξος να παρασύρεται από την παραχάραξη του οικουμενισμού. Αλλά δυστυχώς είναι πολλοί εκείνοι που όχι μόνο πρεσβευτές αλλά και προαγωγοί είναι της ουτοπικής αυτής κενολογίας, οι οποίοι βέβαια αρχή λαμβάνουν από τα στρώματα εκκλησιαστικής ηγεσίας. Οι οποίοι έπειτα με συντονισμένες κινήσεις προσπαθούν να αλλοιώσουν όσους μπορούν στην βάση του ποιμνίου. Καθώς ο πιστός λαός δεν έχει καμμία σχέση και αποδοχή του οικουμενισμού, αλλά γίνεται προσπάθεια επιβολής του επί του λαού αυτού, όπως έγινε επιβολή και στα στρώματα εκκλησιαστικής ηγεσίας. Και η επιβολή αυτή ξεκίνησε από την κορυφή της πυραμίδας του οργανισμού της Ορθόδοξης Εκκλησίας και έπειτα με τεχνικές ‘μαστίγιου και καρώτου’ προσπάθησε να επεκταθεί στα πιο χαμηλόβαθμα στρώματα. Οπότε στην δοκιμασία αυτή κρίθηκε και κάθε μέλος της Εκκλησίας (η ανδρεία ή η δειλία του, η ιδιοτέλεια κλπ.). Αλλά με τους ίδιους όρους δεν επεκτάθηκε και ο Μωαμεθανισμός στην Ιστορία, οπότε αυξήθηκε τόσο πολύ πληθυσμιακά; Και λίαν θαυμάζει κανείς το γεγονός ότι στο φαύλο αυτό παιχνίδι συμμετέχουν και ακραιφνείς θεσμοί όπως π.χ. το Άγιο Όρος. Κάποιος όμως μπορεί να αναζητήσει την απάντηση σε παραμέτρους, όπως τις προαναφερθείσες: δειλία, συμφέρον κλπ. Για το θέμα μπορεί κανείς π.χ. να δει το σχετικό σύγγραμμα ‘Άγιον Όρος – Οικουμενισμός και Κόσμος’ (Λουκάς Φιλοθεϊτης, 2009). Αναφέρει εκεί μεταξύ των άλλων ο συγγραφέας (Προλεγόμενα, σ.6): ‘Των οικουμενιστών η διατυμπανιζομένη εις όλους τους ήχους αγάπη δεν είναι άλλο παρά μία καλοστημένη των δαιμόνων απάτη’.

Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να διακρίνει κανείς ότι ο Παντεπόπτης και Παντοδύναμος Θεός και Κύριος παραχωρεί αυτήν την κατάσταση, ώστε να εκδηλωθεί πλέον ολοφάνερα η σαπισμένη κατάσταση μέσα στο πλήρωμα της Εκκλησίας (δυσειδαιμονίες στον λαό, καριερισμοί και επαγγελματισμός στην ιεραρχία κλπ. κλπ.) και να αποκαλυφθεί ‘η καρδία’ των πιστών και το αν και τι πιστεύουν.

Εν γένει πρέπει –ως οφείλουμε απέναντι στην Ιστορία- να διαλευκάνουμε ότι ο Oικουμενισμός είναι το μόνο κίνημα (συμπεριλαμβανομένων όλων των αιρέσεων) στην Ιστορία της Εκκλησίας, πιθανόν και ευρύτερα της Ιστορίας, που δεν έχει διατυπωμένες αρχές και δόγματα πλην της δαιμονικής σύμμειξης όλων των θρησκειών. Κατά τα άλλα ο εμβριθής και οξυδερκής  παρατηρητής διαπιστώνει ότι το πιστεύω του Oικουμενισμού συνοψίζεται και χαρακτηρίζεται από την πλήρη απόρριψη  των αρχών της Ορθοδοξίας. (Όπου προς στιγμήν τις ενσωματώνει το κάνει από ανάγκη για να προωθήσει τους στόχους του, ένα είδος δηλ. ευρύτερης Ουνίας. Μίας παν-Oυνίας).

            Ακόμη κάτι, ίσως μάλιστα το σπουδαιότερο πρέπει να σημειωθεί. Είναι αυτονόητο ότι αν κάποιος διαφορετικά φρονεί από τις παραδεδομένες και συστατικές αρχές ενός οργανισμού, συστήματος, κράτους κλπ. και δεν τις αποδέχεται ή δεν τον ικανοποιούν, τότε δεν έχει κανένα δικαίωμα να τις αλλοιώσει όποιος και αν είναι (ακόμη και ο αρχηγός του), αλλά πρέπει να αποχωρήσει από τον οργανισμό αυτό και να απέλθει σε τόπο όπου ισχύουν εκείνα που τον ευχαριστούν και όσα πρεσβεύει. Το ίδιο συνέβει στον χώρο της Ορθοδοξίας με τον Oικουμενισμό και όσους βιαίως αβίαστα προσπαθούν με άδηλα δικτατορικό τρόπο να τον επιβάλουν. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Διαφορετικά είναι εχθροί της ίδιας της Εκκλησίας. Αλλά δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνονται αυτό πολλοί ή τουλάχιστον δεν το ομολογούν (από φόβο, συμφέρον κλπ.). Και αυτό αποτελεί ίχνος και υπογραφή του διαβόλου από όπου αναγνωρίζουμε ότι δικό του κύημα, προϊόν και έργο αποτελεί κάτι τέτοιο[15]. Διότι σε όλες τις περιπτώσεις ο αντίχριστος ενώ επιβάλλει οφιοειδώς το συμφέρον και έργο του, δηλ. το ψέμα και μη ον, εντούτοις ως να αποκοιμίζει τους ανθρώπους ώστε να μη το αντιλαμβάνονται. Εκτός από τους πνευματικά εν Χριστώ εξ-υπνους. Μάλιστα πολλάκις χρησιμοποιεί (όπως τότε η ‘μαντευομένη’ στους Φιλίππους που ακολουθούσε τον Απ.Παύλο) και κινήσεις υποκριτικής θεοσέβειας ώστε να παραπλανήσει ακόμη πιο αναίσχυντα και ασύστολα. Διατείνονται δηλ. οι ινστρούκτορες του οικουμενισμού ότι ακολουθούν τους Πατέρες (!!), καπηλεύονται και αποσπασματικά χρησιμοποιούν λόγια Αγίων (όπως οι Ιεχωβάδες, τα λόγια της Καινής Διαθήκης), ψευτο-ομολογούν ότι δεν είναι οικουμενιστές ενώ όλες οι πράξεις τους είναι οικουμενιστικές, επικαλούνται την ‘ενότητα’ ευκαίρως-ακαίρως ως πλύση εγκεφάλου, κατατάσσουν στο αγιολόγιο νέους Αγίους ώστε να φιμώσουν τα στόματα και τις συνειδήσεις των υγιών μελών της Εκκλησίας, άλλοτε απειλούν και άλλοτε καλοπιάνουν, επικαλούνται με ιδιοτελές κίνητρο την υπακοή εκεί που δεν πρέπει, την μη ιεροκατάκριση όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για το ‘έλεγξον, επιτίμησον’ (Β’Τιμοθ.δ’,2) και το ‘των ηγουμένων … ών αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής’ (Εβρ.ιγ’,7) κλπ. κλπ. Σε κάθε περίπτωση με έναν όρο, όσον αφορά τους οικουμενιστές και όσους ή σιωπούν ή συνευδοκούν ή αγωνίζονται με ζήλο για τον οικουμενισμό και τους οικουμενιστές, πρόκειται περί Εκκλησιο-καπήλων.

            Και ξεχνάνε όσοι έχουν προσδεθεί πίσω από το άρμα του οικουμενισμού την αυστηρή προτροπή του Απ.Παύλου ‘ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω.’ (Γαλ. α’,8). Αν άγγελος πρέπει να είναι ανάθεμα αν διαφορετικά κηρύξει από ό,τι το Ευαγγέλιο, πόσο μάλλον άνθρωπος, οποιοσδήποτε και αν είναι, όσο ψηλή θέση και αν κατέχει! Και δυστυχώς, όποιος παίζει και φλερτάρει με την φωτιά του Οικουμενισμού που προσπαθεί να κατακάψει την Ορθοδοξία, παίζει με την φωτιά της Κολάσεως. Βρίσκεται μάλιστα σε τροχιά πτώσης στον γκρεμό της Κόλασης. Και όπως από μία παρόμοια ελεύθερη πτώση στην φύση κανείς δεν μπορεί να σώσει τον κατακρημνιζόμενο παρά μόνο αν κάποιος από μηχανής θεός τον αρπάξει στον αέρα, έτσι και σ’αυτήν την περίπτωση μόνο ο Θεός. Καθώς η πλάνη είναι τελικά η έσχατη τιμωρία στην οποία παραδίδει ο Θεός τον άνθρωπο[16].

            Εν κατακλείδι: το Βυζάντιο υπήρξε οικουμενικό, όχι όμως οικουμενιστικό, όσες προσπάθειες και αν έγιναν από τον αντίχριστο μέσω των αιρέσεων με στόχο την παραχάραξη των δογμάτων και της Αλήθειας της Ορθοδοξίας. Προσπάθειες οι οποίες βέβαια συνεχίζονται μέχρι σήμερα και μάλιστα έχουν εντατικοποιηθεί (αφού ως γνωστόν ‘ο αντίδικος ημών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη’ (Α’Πετ., ε’,8)) εξαιτίας της αποκορύφωσης της αδιαφορίας και αποστασίας των σύγχρονων ανθρώπων ως προς τον ζώντα Τριαδικό Θεό και τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Εξάλλου ο όρος ‘οικουμενιστικός’ είναι πολύ μεταγενέστερος. Επινοήθηκε ταυτόχρονα με το κατασκευασμένο αυτό κίνημα αλλοίωσης και παραχάραξης της Ορθοδοξίας (περίπου ένα αιώνα πριν από σήμερα).

            Χαρακτηριστικό ομόλογο παράδειγμα ως προς τούτο προέρχεται από τον βίο των Αγίων Μαρτύρων Ιουβεντίνου και Μαξίμου (ή Μαξιμίνου)[17] που μαρτύρησαν κατά τους χρόνους του δυσώνυμου και ομονοούντα των δαιμόνων, Ιουλιανού του Παραβάτη. Εγκώμιο στους Αγίους συνέθεσε ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος[18]. Ο Ιουλιανός λοιπόν –και βέβαια πίσω από αυτόν ο αντίχριστος διάβολος- πονηρεύτηκε ώστε να διώξει κρυφά τους Χριστιανούς, διότι φοβήθηκε μήπως με εμφανή διωγμό δημιουργηθούν πολλοί Μάρτυρες. Ακριβής αντιστοιχία: από τους Νεομάρτυρες της Τουρκοκρατίας στην πονηριά του Οικουμενισμού. Διότι φοβάται ο αντίΧριστος τους Μάρτυρες του Χριστού!...

Εικόνα: Ο Καθηγητής του Harvand, Κ.Καβαρνός, μοναχός στα τελευταία τού βίου του στην Αριζόνα.

Πηγές

Πορφύριος (Γέροντας) Μπαϊρακτάρης (ο Καυσοκαλυβίτης) ‘Το Ορθόδοξο πνεύμα είναι το αληθές’, ηχητικό τεκμήριο.

Παϊσιος (Γέροντας) (2006). Λόγοι Α’: Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Έκδοση Ι.Μ.Αγ.Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (1997). Τα δύο άκρα – οικουμενισμός και ζηλωτισμός, Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος.

Λουκάς Φιλοθεϊτης (μοναχός) (2009). Άγιον Όρος – Οικουμενισμός και Κόσμος, Εκδόσεις ‘Το Παλίμψηστον’, Θεσσαλονίκη.

Cavarnos Constantine, (1996). Ecumenism Examined, Institute for Byzantine and Modern Greek Studies, U. S. A.

---

[1] Ο Άγιος αν και άρχισε διαλόγους με Προτεστάντες, τους διέκοψε έπειτα, όταν είδε την μονομερή ιδιοτέλειά τους και την αδιαλλαξία τους. Κατά δε του Παπισμού αποφάνθηκε απερίφραστα σε έργα του.

[2] Άγ. Φιλάρετος Μητροπολίτης Ν.Υόρκης & Ανατ.Αμερικής [22.3.1903 - 8.11.1985]. Πλήρως άφθορος κατά την εκταφή του (Jordanville, Ν.Υόρκης). Ο μόνος από τους επισκόπους που καταδίκασε τον οικουμενισμό.

[3] Π.χ. ο γ.Παϊσιος αναφέρει ότι ανάμεσα στους διάφορους τρόπους με τους οποίους παγιδεύει τα διάφορα κοινωνικά στρώματα ο διάβολος, ‘τους πιστούς τους παγιδεύει με τον οικουμενισμό’. Ο ίδιος συνέταξε επιστολές (π.χ. στις 23.1.1969) τόσο κατά των ενωτικών κινήσεων με τους παπικούς, όσο και εν γένει κατά του οικουμενισμού. Επί τούτου μπορεί κανείς να αντλήσει τεκμήρια τόσο από το Διαδίκτυο (π.χ. www.impantokratoros.gr/geronpaisios-athinagoras.el.aspx) όσο και από σχετικά βιβλία, όπως π.χ. (γ.Παϊσιος, 2006).

[4] Π.χ. ηχητικό τεκμήριο ‘Το Ορθόδοξο πνεύμα είναι το αληθές’.

[5] Κων/νος Καβαρνός (Cavarnos Constantine) [Βοστώνη 1918- Αριζόνα 2011]. Περιώνυμος φιλόσοφος, καθηγητής του Harvard ο οποίος στα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του εκάρη μοναχός στο μοναστήρι του γ.Εφραίμ προηγουμένου της Ι.Μ.Φιλοθέου Αγ.Όρους, στην Αριζόνα, ΗΠΑ.

[6] Βλ. επίσης http://www.pistos.gr/enhmerwsh/ekklhsiastika/diastreblwseis-thesewn-tn-giwn-nektariou-pentapolews-rseniou-to-kappadokou-kai-grigoriou-to-palam-po-tous-okoumenistes-kai-tous-poteixismenous-zilwtes-prwtopresb-aggelos-aggelakopoulos

[7] Ανοικτή επιστολή προς τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα ("Οι Τρεις Ιεράρχαι", φύλλον Δεκεμβρίου 1965 (π.Επιφάνιος, 1997, σ.15-16)). Επίσης η επιστολή είναι διαθέσιμη από το Διαδίκτυο: http://www.impantokratoros.gr/0E59A0BF.el.aspx

[8] Μάλιστα πολλές φορές πονηρευόμενοι οι υψηλά ιστάμενοι οικουμενιστές, προσπαθούν πάλι να παραπλανήσου, ψευδόμενοι ότι δήθεν ο τάδε ή ο δείνα άγιος γέροντας (απόλυτης αποδοχής από το ποίμνιο) είπε το τάδε ή το δείνα υπέρ αυτών και των οικουμενιστικών τους κινήσεων.

[9] Συνέδριο των Παγκοσμίων & Παραδοσιακών Θρησκειών

[10] http://www.religions-congress.org/index.php?lang=english

[11] Ακόμη και αυτού του προκαθημένου της (π.χ. το 2006).

[12] Βλ. στην προηγούμενη ιστοσελίδα (http://www.religions-congress.org/index.php?lang=english) το βίντεο κάτω από τον τίτλο ‘III Congress of Leaders of World Religi's’..  

[13] Δηλ. καθεστώς που μόνο του, με το ‘έτσι θέλω’, προσπαθεί να επιβληθεί. Το οποίο δημιουργήθηκε από ξένους προς την Ορθοδοξία κύκλους και βρήκε συμμάχους, εφιάλτες και γενίτσαρους, εντός της Ορθοδοξίας, οι οποίοι στις μέρες μας πλήθαιναν και κατέλαβαν την εξουσία. Αν και οι με την μεταφορική έννοια γενίτσαροι αυτοί προφασίζονται ότι δέχονται πιέσεις και απειλές από τους κατά κυριολεξία γενίτσαρους.

[14] Όπως βέβαια με τέτοιες τακτικές έχουν αλωθεί από αιρετικές και αντίΧριστες νοησιαρχίες και ομάδες επίσης και Θεολογικές Σχολές. Εξάλλου κοινή και συντονισμένη είναι η δράση του σύγχρονου εκκλησιο-θεολογικού κατεστημένου που κατέλαβε τις εξουσίες στους αντίστοιχους χώρους (στην Εκκλησία και την κοσμική θεολογία δηλαδή).

[15] Κάποιοι σύγχρονοι θεολόγοι χλευάζουν την αποδοχή της ύπαρξης του διαβόλου και των δαιμονίων, όταν κατάσπαρτη είναι η Αγ.Γραφή από την αναφορά και την αποκάλυψη της ύπαρξης και της δράσης τους. Δηλ. πρέπει να πιστεύσουμε σε αυτούς ή στον Θεό;! (Σχετικά μάλιστα ο θεόπνευστος π.Αθανάσιος Μυτιληναίος αναφέρει: ‘Ο Υιός και Λόγος του Θεού ενανθρώπησε για να λυτρώσει τους ανθρώπους από την δυναστεία των δαιμόνων’.

[16] Βλ. ηχητικά ομιλιών π.Αθανασίου Μυτιληναίου.

[17] Εορτάζουν στις 12 Οκτωβρίου κάθε έτους.

[18] Στον 50^ο τόμο της Ελληνικής Πατρολογίας του Migne, σ.572-577, με αρχή: ‘Ο μακάριος Βαβύλας πρώην ημάς’.